Gistermorgen de week begonnen met een fijne groepsmeditatie. Het thema dat de aandacht kreeg was ‘eenzaamheid’. Poeh… eenzaamheid is een collectieve pijn die heerst onder de mensheid…
Maar juist dat gevoel, de vertwijfeling, de onmacht, verscheurend verdriet en diepe zielenpijn heeft me bij meZelf gebracht. Er was geen ontkomen aan, ik moest er doorheen en voor mezelf kiezen. Ik dacht dat de vaste grond onder mijn voeten weggeslagen werd, mijn wereld stortte in, een onbeschrijflijk angstgevoel vanuit je hart, dat je door alles en iedereen verlaten bent. Je voelt je werkelijk alleen op de wereld…
En toch was er weer die vonk, die drive, een mystieke kracht, een weten… moeilijk te omschrijven, die mij op de been hield. Een innerlijke stem die zei, je hebt geen schuld, je hoeft je niet te schamen, je kunt oprecht naar jezelf in de spiegel kijken. Je weet wie je bent! Vertrouw op jezelf en leef je leven en laat leven.
